Droga A.,
Wiem, że wciąż tu jesteś.
Po raz pierwszy w życiu robię wszystko, żeby skończyć tę dziwną… znajomość? Relację? Związek? A to druga strona (wybacz, nie chcę dłużej nazywać Cię osobą) trzyma, narzuca się, nie chce puścić. Po części z mojej winy – chcę, i jednocześnie tak bardzo nie chcę Cię opuścić, a Ty doskonale o tym wiesz.
Coś nie wychodzi mi regularne pisanie. Przynajmniej jeśli chodzi o bardziej osobiste tematy, niż ostatnio przeczytana książka, lub obejrzany film czy serial.
Przyczyna? Znajdzie się wiele.
Podobno najsłynniejszego żyjącego francuskiego pisarza o trudnym do wymówienia (poprawnie) nazwisku Houellebecq albo się kocha, albo nienawidzi. Lektura jednego, jak dotąd, z jego dzieł („Poszerzenie pola walki”) nie wystarczyła, aby mogła się przypisać do któregoś z tych obozów. Wydaje się jednak, że najnowsza w jego dorobku „Serotonina” przeważyła szalę i polubimy się na dłużej z kontrowersyjnym Panem Naczelnym Nihilistą XXI wieku.
Przyznać trzeba, że film biograficzny nie należy do najłatwiejszych gatunków, zarówno z perspektywy twórców jak i widzów. Pokuszę się o stwierdzenie, że sztuką jest pokazać wciągającą opowieść o życiu mniej lub bardziej znanej osoby bez popadania w bałwochwalstwo i, co tu dużo mówić, najzwyklejszego przynudzania. Sztuka ta, moim skromnym zdaniem, reżyserowi filmu „Tolkien” jak najbardziej się udała i z wielką przyjemnością spędziłam magiczne 2 godziny w kinie, zanurzona po uszy w niezwykłym świecie ojca fantastyki – Johna Ronalda Reuela Tolkiena.
Nie odpowiadaj tylko: „dla mojego Misiaczka, którego tak bardzo kocham”, czy też: „dla mojej kruszynki, tak bardzo staram się być dobrym rodzicem, bo chcę ją wychować na dobrego człowieka”.
[Disclaimer: poniższy wiersz jest moją „pracą domową” z terapii zaburzeń odżywiania.]
Drogie Ciało,
… czyli lista filmów (i seriali), na które czekam w tym roku. Powiedzmy sobie wprost: żaden ze mnie szalony kinoman, na maratony serialowe zazwyczaj nie mam czasu a zjawisko zwane binge watching jest mi raczej obce. Zawsze należałam do obozu książkowców i zastanawianie się „co by tu obejrzeć” w 90% przypadków kończy się wieczorem z Kindle książką. Mimo to, jak większość normalnych ludzi – lubię czasem obejrzeć dobre widowisko na wielkim ekranie, od święta spędzić te dwie godziny oglądając ambitniejsze, skłaniające do refleksji produkcje, ale też – a jakże! – zwyczajnie się odmóżdżyć po ciężkim dniu w pracy.
Daleka jestem od śmiałego stwierdzenia, że nie ma na świecie człowieka, którego nie dopadłaby tytułowa obsesja na punkcie piękna. Nigdy też nie zgadzałam się z opiniami, że zaburzenia odżywiania, depresja, niska samoocena i inne powiązane problemy powodowane są tylko i wyłącznie przez presję idealnego wyglądu, jaką narzucają nam media. Trudno jednak zignorować rolę środków masowego przekazu w kształtowaniu postrzegania własnego wizerunku przez kobiety (i nie tylko, moim skromnym zdaniem!), a jeszcze trudniej opisać to patologiczne zjawisko w tak przystępny sposób, jak udało się dr Renee Engeln.
Dziś krótko – nadal pod ogromnym wrażeniem pozytywnego feedbacku i cudownych słów wsparcia, jakie dostałam od Was wszystkich, chciałabym jedynie powiedzieć: DZIĘKUJĘ. Dodajecie mi siły, wiatru w skrzydła, wiary, że jednak mogę to zrobić.
Dziś jest jeden z tych dni, gdy przez łzy spoglądam na swoje (żałosne, niegodne, beznadziejne) odbicie w lustrze marząc o tym, by cofnąć się do dnia, gdy po raz pierwszy uwierzyłam, że odchudzanie jest kluczem do mojego sukcesu życiowego.
Żadne inne słowa nie wyrządziły mi nigdy większej krzywdy niż ten jeden, tak negatywnie nacechowany – żeby nie powiedzieć, obraźliwy – epitet, określający całe moje przeszłe i przyszłe jestestwo: gruba.
