To pytanie zadaję sobie ostatnio codziennie rano, ledwo otworzywszy oczy. Trochę abstrahując, lecz siłą rzeczy i tak mocno nawiązując od pandemii SARS-CoV-2, która w mgnieniu oka zawładnęła światem i wywróciła życie każdego z nas do góry nogami, pozwolę sobie na odrobinę egoizmu. W końcu to mój blog, to ja tu pisze, to ja się ze sobą męczę i to ja zostałam uwięziona w swojej głowie. To ja niedługo zwariuję.
Tak, zdaję sobie sprawę, że mamy już luty (kiedy to się stało?!), ale rok 2020, tak jak i cała dekada wciąż jeszcze wydają się „nowe”. Podobnie jak nowe wydają mi się ostatnie dziwne, a tak naprawdę dość poważne i przerażające zarazem przemyślenia. O życiu. O śmierci. Głownie o śmierci.
Nie, to nie przez #2019-nCoV i wybitną nieudolność rządzących naszym wspaniałym krajem w obliczu nadchodzącej katastrofy. No, może trochę. Ale zaraz, o co chodzi z tym jabłkiem?
Kochani moi! Nowy Rok już wychyla się zza rogu przypominając, że czas najwyższy na małe podsumowanie minionych dwunastu miesięcy. Rok 2019, niestety, nie znajdzie się w czołówce moich najlepszych lat, ba! Ośmielę się nawet stwierdzić, że był to jeden z gorszych okresów mojego życia, więc jak na prawdziwą Polkę przystało mogłabym śmiało startować w konkursie gorzkich żali i licytować się, kto ma gorzej… Ile jednak można marudzić?
Tak przynajmniej sobie mówię, co by nie zwariować.
Niestety, nie mam na myśli końca mojej choroby (Ha! Niedoczekanie…) i narodzin „nowej”, „lepszej” Patrycji, ale… po raz pierwszy znalazłam w sobie odwagę, aby wreszcie zrobić coś tylko dla siebie. Z czysto egoistycznych pobudek porzuciłam więc stabilną, dobrze płatną pracę i wraz z końcem listopada podarowałam sobie wolność!
Zrobiłam to, proszę Państwa. I świat się nie zawalił.
Powiem Wam szczerze, że regularnie zastanawiam się czy trzymać bloga przy życiu, skoro w moich wpisach nie ma absolutnie żadnej regularności… Z drugiej strony, kto powiedział, że muszę go prowadzić z kalendarzem w ręku, według jakiegoś magicznego klucza? Ano nikt. Żeby jednak nie było pusto i nudno, zainspirowana wpisami na innych blogach postanowiłam podzielić się kilkoma przypałowymi faktami o mnie. Część z nich będzie dość oczywista i znana, część absolutnie nie. Miłej zabawy i błagam, jeśli macie w zanadrzu podobne kwiatki, podzielcie się nimi w komentarzach! 🙂
Nie Bollywood. Kino indyjskie.
Tak właśnie.
Bo Indie są długie i szerokie (wszak to cały kontynent), a kto zerknął na Wikipedę ten wie, że boliłudy to potoczna nazwa filmów wywodzących się z wytwórni w Mumbaju, reprezentujących tak zwany mainstream, produkujący tytuły znane na całym świecie. W tym pięknym kraju natomiast mamy różne inne -woody, będące potocznymi nazwami filmów produkowanych chociażby w stanie Tamil Nadu (w języku tamilskim, tzw. Kollywood) czy też wywodzący się z zachodniego Bengalu Tollywood (w języku telugu).
Droga A.,
Wiem, że wciąż tu jesteś.
Po raz pierwszy w życiu robię wszystko, żeby skończyć tę dziwną… znajomość? Relację? Związek? A to druga strona (wybacz, nie chcę dłużej nazywać Cię osobą) trzyma, narzuca się, nie chce puścić. Po części z mojej winy – chcę, i jednocześnie tak bardzo nie chcę Cię opuścić, a Ty doskonale o tym wiesz.
Coś nie wychodzi mi regularne pisanie. Przynajmniej jeśli chodzi o bardziej osobiste tematy, niż ostatnio przeczytana książka, lub obejrzany film czy serial.
Przyczyna? Znajdzie się wiele.
Podobno najsłynniejszego żyjącego francuskiego pisarza o trudnym do wymówienia (poprawnie) nazwisku Houellebecq albo się kocha, albo nienawidzi. Lektura jednego, jak dotąd, z jego dzieł („Poszerzenie pola walki”) nie wystarczyła, aby mogła się przypisać do któregoś z tych obozów. Wydaje się jednak, że najnowsza w jego dorobku „Serotonina” przeważyła szalę i polubimy się na dłużej z kontrowersyjnym Panem Naczelnym Nihilistą XXI wieku.
